เงินเก็บเหลือแค่หมื่นต้น ๆ เลยต้องย้ายออกจากคอนโดหรู มาอยู่หอเก่าราคาถูกแถวรังสิต ห้อง 808 ห้องหัวมุมชั้น 8 ที่ไม่มีใครกล้าเช่ามานาน 3 ปีแล้ว
คนเฝ้าหอบอกระซิบเบา ๆ ตอนส่งกุญแจให้
“ห้องนี้… เคยมีนักศึกษาคนหนึ่งผูกคอตายเมื่อสามปีก่อน ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครอยู่ได้เกินสามคืนหรอกครับ”
ผมยิ้มแห้ง ๆ “ผมไม่มีทางเลือกแล้วล่ะครับ”
คืนแรก
ผมเหนื่อยจนแทบคลานขึ้นบันได (ลิฟต์เสียพอดี) พอเปิดประตูเข้าไป ห้องเย็นยะเยือกทั้งที่หน้าหนาวยังร้อนอยู่
มีกลิ่นจันทน์ลอยคลุ้งเบา ๆ ทั้งที่ผมไม่ได้จุดอะไรเลย
ผมล้มตัวลงนอนบนฟูกเก่า ๆ โดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า หลับไปแบบไม่รู้ตัว
ตีสองครึ่ง… ผมสะดุ้งตื่นแบบไม่รู้สาเหตุ
รู้สึกเหมือนมีคนนั่งทับอก หายใจไม่ออก ขยับไม่ได้แม้แต่นิ้ว
แล้วผมก็เห็น “มัน” ชัด ๆ
ผู้ชายสูงใหญ่ ผิวขาวซีดแบบไม่เคยโดนแดด ผมยาวดำสนิทปิดหน้าครึ่งหนึ่ง ตาแดงก่ำ ปากแดงจัดจนน่ากลัว
แต่หล่อ… หล่อแบบที่ไม่เคยเห็นมนุษย์คนไหนหล่อเท่า
ใส่เสื้อกล้ามสีดำบาง ๆ กับบ็อกเซอร์ตัวเดียว กล้ามอกแน่นจนเห็นรอยแผลเป็นยาว ๆ ตรงหัวไหล่
มันก้มลงมากระซิบข้างหูผม เสียงทุ้มเย็นจนขนลุก
“ในที่สุด… เจ้าก็มา”
ผมอยากกรี๊ด แต่ปากอ้าออกมาไม่ได้สักแอะ
มันยกมือขึ้นลูบแก้มผมเบา ๆ นิ้วเย็นเฉียบ แต่สัมผัสกลับนุ่มนวลจนผมขนลุกซู่
แล้วมันก็ยิ้ม… ยิ้มแบบเห็นเขี้ยวแหลมเล็ก ๆ
“ข้าชื่อ ‘เรย์’… เคยเป็นเจ้าของห้องนี้เมื่อสามปีก่อน”
ผมจำได้ทันที… เรย์ นักศึกษาปีสี่ที่ผูกคอตายในห้องนี้จริง ๆ
เรย์ค่อย ๆ ก้มลงจูบหน้าผากผม จูบเย็นแต่ร้อนในเวลาเดียวกัน
แล้วร่างผมก็ลอยขึ้นมาจากที่นอนราวกับถูกแม่เหล็กดูด ถูกพลิกตัวนอนคว่ำอย่างนุ่มนวล
กางเกงในถูกดึงลงช้า ๆ ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ข้างหู
“เจ้ามีกลิ่นหอม… ข้าคคิดถึงกลิ่นนี้มานาน”
ผมร้องไห้ในใจ “อย่าครับ… ผมกลัว…”
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปไม่ใช่ความเจ็บปวด
มันคือลิ้นร้อน ๆ ชุ่ม ๆ ที่เลียร่องตูดผมอย่างชำนาญ
วนไปมา ดูดเม็ดแตดแรง ๆ จนผมตัวเกร็ง น้ำตาไหล แต่ครางออกมาโดยไม่ตั้งใจ
“อ๊า… อย่า… เสียว…”
เรย์หัวเราะในลำคอ แล้วผมก็รู้สึกถึงของแข็งร้อนผ่าวจ่อที่รูทันที
ใหญ่ยาว ร้อนผิดมนุษย์ หัวบานจนผมกลัวจะขาด
มันกระซิบเบา ๆ
“ข้าจะเบา ๆ… ครั้งแรกนะ… บอย”
แล้วมันก็ดันเข้าไปช้า ๆ ทีละนิด… ทีละนิด…
จนมิดลำ
ผมร้องลั่น แต่ไม่ใช่เพราะเจ็บ… เพราะเสียวจนทนไม่ไหว
มันเริ่มขยับสะโพกช้า ๆ ก่อน แล้วค่อย ๆ เร่งจังหวะ
ทุกดอกลึกจนท้องตุบ มือเย็น ๆ ของมันลูบแผ่นหลังผมไปด้วย
“ฟิตจัง… บอย… ข้าชอบ…”
ผมร้องไห้ผสมคราง เสียวจนขาสั่น กลัวจนตัวเย็น แต่ไม่เคยอยากให้หยุด
มันเปลี่ยนท่าตลอดคืน
ท่าหมา – มือจับผมผมดึงผมขึ้นจูบคอ
ท่าขี่ – ให้ผมขึ้นคร่อมเอง ขณะที่มันนอนยิ้มมอง
ท่าอุ้ม – อุ้มผมลอยกลางอากาศ เย็ดแรงจนห้องสั่น
สุดท้ายมันกดผมแนบกำแพงห้อง กระแทกแรงสุด
กัดคอผมเบา ๆ แล้วกระซิบ
“ข้าจะแตกใน… ให้เจ้าจำข้าได้ตลอดไป”
ผมร้อง “ได้ครับ… ขอให้เรย์แตกใน…”
มันร้องคำรามเบา ๆ แล้วพุ่งน้ำร้อน ๆ พุ่งเข้าไปเต็มรู เยอะจนล้นทะลัก
หลังจากนั้นทุกคืน…
เรย์จะมาเยี่ยมผมทุกตีสองครึ่งเป๊ะ
บางคืนมาแค่กอด บางคืนมากระแทกยับจนเช้า
ผมกลัวจนตัวสั่นทุกครั้งที่เห็นเงามัน
แต่ก็เสียวจนขาสั่นทุกครั้งที่มันแตะตัว
จนวันหนึ่ง ผมตัดสินใจถาม
“เรย์… คุณจะอยู่กับผมตลอดไปเลยไหมครับ?”
มันยิ้มเขี้ยวแหลม กอดผมแน่น
“ตลอดไป… ตราบที่เจ้ายังอยู่ห้องนี้”
ผมยิ้มทั้งน้ำตา แล้วกอดมันกลับ
กลัวก็กลัว เสียวก็เสียว
แต่ผม… ไม่เคยคิดย้ายออกจากห้อง 808 อีกเลย
เพราะผมตกหลุมรักผีอำของผมไปแล้ว
และทุกคืน ผมก็ยอมเสียตัวให้มัน… อย่างเต็มใจ
