บ้านหลังนี้ผมอยู่คนเดียวมาตลอด 10 ปี ไม่มีแฟน ไม่มีใครเข้ามาในชีวิตจริงจัง
จนกระทั่งวันหนึ่ง แม่บ้านเก่าบอกว่าจะพาหลานชายมาช่วยทำงานสวนแทน
วันที่เขามาถึง ผมยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสอง
เห็นเขาก้าวลงจากรถกระบะเก่าๆ ตัวสูง 183 ผิวแทนอมแดง ใส่เสื้อกล้ามสีเทาเปียกเหงื่อ กางเกงขาสั้นสีเขียวทหาร
หน้าคมเข้มแบบผู้ชายใต้ ผมสั้นเกรียน หนวดเคราบางๆ ตาโต สีน้ำตาลอ่อนใสสะอาด
ชื่อ “ไม้” อายุ 26 มาจากสุราษฎร์ธานี
วันแรกที่ไม้เข้ามาทำงาน ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย
นั่งมองเขาตัดหญ้า ตัดแต่งต้นไม้ ใส่ปุ๋ย ทั้งวัน
ทุกครั้งที่เขายกแขน เหงื่อไหลลงร่องอก ลงหน้าท้องเป็นลอน ผมรู้สึกเหมือนถูกมนต์
เย็นวันนั้น ฝนตกหนัก ไม้ยังไม่กลับ ผมเดินออกไปหาเขาในโรงเก็บของ
เขาแก้ผ้าเหลือแต่กางเกงขาสั้น ตัวเปียกฝน กำลังเช็ดตัว
ผมยืนมองเงียบๆ จนเขาหันมาเห็น
“คุณภาคครับ… ฝนแรงเลย” เขายิ้มกว้าง ฟันขาววาว
ผมเดินเข้าไปใกล้ ไม่พูดอะไร ยกมือแตะอกเขาเบาๆ
ไม้ชะงัก ตาโต แต่ไม่ถอย
ผมก้มลงจูบเขาตรงนั้นเลย จูบช้าๆ นุ่มนวล ไม่ดุเหมือนเคย
เพราะครั้งนี้ไม่ใช่แค่เงี่ยน ผม “อยาก” เขาจริงๆ
ไม้ตอบรับทันที มือใหญ่โอบหลังผม กระซิบเบาๆ
“ผม… ชอบคุณภาคมาตั้งแต่แรกเลยครับ”
คืนนั้น ฝนตกไม่หยุด ผมพาไม้เข้ามาในบ้านครั้งแรก
ไม่ใช่แค่เย็ด แต่เป็นการรักกันจริงๆ
ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าเขาให้หมด ค่อยๆ จูบทุกตารางนิ้ว
จูบหน้าผาก ตา คอ อก ท้อง จนลงไปถึงควยใหญ่ที่แข็งจนสั่น
ผมอมเขาเข้าไปช้าๆ ดูดนุ่มนวล ไม่เร่งรีบ
ไม้ครางชื่อผมเบาๆ มือลูบหัวผมอย่างทะนุถนอม
จากนั้นผมพาเขาขึ้นเตียง
นอนกอดกันก่อนนานมาก ฟังเสียงฝน ฟังเสียงหัวใจตัวเอง
แล้วผมค่อยๆ สอดเข้าไปช้าๆ
ไม้กอดผมแน่น กระซิบว่า “เจ็บนิดเดียว… แต่มีความสุขมากครับ”
ผมขยับเอวช้าๆ ลึกๆ นุ่มนวล
จูบปากเขาไม่ยอมหยุด
เรารักกันสองรอบคืนนั้น รอบแรกช้าๆ นุ่มนวล รอบที่สองแรงขึ้น แต่ยังเต็มไปด้วยความรัก
หลังจากคืนนั้น ไม้ไม่ได้นอนโรงเก็บของอีกต่อไป
เขานอนกอดผมทุกคืน
เช้าทุกวัน เขาจะตื่นไปทำงานสวนก่อน
แล้วผมจะเดินออกไปหา กอดเขาจากด้านหลัง จูบคอเขาเบาๆ
บางวันถ้าไม่มีใครอยู่ เราจะแอบมีอะไรกันในโรงเก็บของ
บางคืนเราจะนอนเปลือกใต้ต้นมะม่วง ดูดาวด้วยกัน
ปีที่สาม ผมพาไม้ไปเจอแม่ที่สุราษฎร์
แม่ไม้ร้องไห้ กอดผมแน่น บอกว่า “ขอบคุณที่รักลูกชายแม่”
วันเกิดปีที่ 28 ของไม้
ผมพาเขาไปทะเลหัวหินสองคน
บนชายหาดตอนกลางคืน ผมคุกเข่าลงต่อหน้าเขา
ยกกล่องแหวนขึ้น
“ไม้… อยู่กับพี่ไปตลอดเลยนะ”
ไม้ร้องไห้ ก้มลงจูบผมทันที
แล้วเรารักกันตรงนั้น บนผืนทราย ใต้แสงจันทร์
ทุกวันนี้ ไม้ยังคงเป็น “คนสวนของผม”
แต่ในใจผม เขาคือ “คนรักของผม”
และจะเป็นตลอดไป
บ้านสวนหลังใหญ่ที่เคยเงียบเหงา
ตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงครางเบาๆ ตอนกลางคืน
และเสียงไม้ตะโกนทุกเช้าว่า
“คุณภาคครับ… รักที่สุดเลยครับ!”
ผมยิ้ม แล้วเดินออกไปกอดเขา
เหมือนทุกวัน… ที่ผมรักเขามากที่สุดในโลก
